Dag 2: de reis

Zoals al gemeld ging de wekker om 4 uur af en zijn Petra en ik opgestaan om op tijd in de vertrekhal van Schiphol te zijn. De meiden gaven nog geen teken van leven dus zijn we stilletjes afgereisd en hebben de auto geparkeerd op P3. Met de shuttlebus ging de reis verder naar de vertrekhal en daar hadden ze een aantal deuren alvast gesloten omdat het druk zou worden vandaag. De logica van dit besluit was en is ons niet helder, maar na een stukje omgelopen te zijn kwamen we bij het incheckpunt van KLM uit. De thuis uitgedraaide boardingpassen werden bekeken, goed gekeurd en er werden nieuwe boardingpassen geprint. Ook hier ontbreekt alle logica.....
De koffer hebben we bij de bagage drop-off gedropt en zagen we dat Petra onze koffer zo goed had gevuld dat we slechts 200 gram onder de 23 kilo bleven. Normaal maken we ons daar altijd zorgen over als we terug gaan naar huis, maar op de heenweg al bijna moeten betalen voor overschrijding van de kilo's, dat hadden we nog niet meegemaakt.
Nadat we de koffer kwijt waren, mochten we ons melden bij de nieuwe handbagagecontrole. Op een verdieping hoger dan de vertrekhal is een ultramoderne bagagescan gebouwd waar de passagiers en de handbagage sneller gescand kunnen worden. En ik moet zeggen we waren supersnel door deze scan heen (we waren ook de eerste passagiers van de dag voor onze controleurs). Paspoortcontrole bij de douane was nog lekker vertrouwd ouderwets. Petra ging links langs de bali en ik rechts. Achter de douanecontrole kwam Petra naar mij toe en ze: "Je snapt het niet, maar de douanierre gokte precies goed waar wij naar toe gaan". Ik keek Petra aan zei kijk even wat je op je T-shirt hebt staan ......... Hardrock Café Orlando, muts.
Na van de verbazing te zijn bekomen hebben we even ontbeten en daarna koffie gehaald bij Starbucks, die pas om 6 uur open gaat.
Zo langzaamaan werd het tijd om richting de gate te gaan voor het security-interview. Deze keer geen strenge Amerikaan, maar een lekkere jordaanse vrouw, met veel gevoel voor humor. Nadat we de vragen goed hadden beantwoord mochten we van haar gaan genieten van onze vakantie. Uiteraard moesten we nog even wachten tot het boarden begon, maar ook dat verliep vlekkeloos. We appte nog even met de meiden en voor we het wisten zaten we relaxed in het vliegtuig en vlogen we het land uit. Tijdens de vlucht kregen we best goed te eten, Petra pancakes en ik omelet, later nog een snackbox en een uur voor de landing nog een wrap met groente of gehakt. De rest van de tijd gebruikten we om wat te puzzelen, filmpje kijken, muziekje luisteren en een dutje doen. NA goed 8 uur vliegen waren we bij Detroit en werd de landing ingezet. Ook in Detroit geen problemen met de douane, zelfs het vingerafdrukken en de foto maken verliep prima op de zuil en nadat de medewerker zijn stempeltje had gezet en ons een goede vakantie wenste konden we de koffer ophalen om 200 meter verder weer in te leveren. Nonchalant liep ik met de koffer naar het drop-off point waar een kleine latino al klaar stond om de koffer aan te pakken. Deze vergiste zich nog even lelijk i het gewicht van de koffer en hield er bijna een hernia aan over. Daarna moesten wee flink door stappen want uiteraard was de volgende vlucht gepland aan de andere kant van de terminal. De terminal in Detroit is een enorm grote terminal met zeker meer dan 40 gates. De terminal is zo groot dat er een tram rijdt van de ene kant naar de ander kant met een tussenstop in het midden. Stoer als we zijn, kozen wij natuurlijk niet voor de tram en hebben via de loopbanden (mind your step!!) de gehele afstand afgelegd. Met het zweet blank voor de kop, kwamen we op tijd aan bij gate 4. Intussen ingelogd op de wifi van het vliegveld en daar lazen we op de whatsapp dat de meiden niet zo'n voortvarende reis hadden. Door technische problemen was hun vlucht 4 uur uitgesteld, waardoor ze de aansluitende vlucht vanuit Toronto zeker zouden missen. Inmiddels zaten zij wel al in de lucht dus konden we ze vanuit Detroit niet meer bereiken.
Na een vlucht van 2 uur en een kwartier, stonden we al in Orlando, en hebben de auto bij Alamo opgehaald. Ook hier eens een keer geen gezeur met de medewerker over een te kleine gereserveerde auto, of de oh zo noodzakelijke extra verzekeringen. Snel door naar de garage om uit een ruime keuze van SUV's er eentje naar onze zin uit te kiezen. We kozen voor een zwarte Chevrolet, met dakraam en voldoende beenruimte op de achterbank. Omdat de meiden nog niet bereikbaar waren zijn we om de tolwegen heen via de Boggy Creek Road naar de villa gereden. Deze lag er nog steeds prachtig bij en na het alarm afgezet te hebben, een snelle inspectieronde door het huis, hebben we bekeken wat Olga nu weer voor ontvangstpakket had samengesteld. Zowel op het aanrecht als in de koelkast waren de eerste boodschapjes weer klaar gezet, super.
Eindelijk kregen we dan contact met Lisanne en hoorden dat ze een vlucht later van Toronto naar Orlando gingen en ze dus om kwart voor twaalf opgehaald wilden worden. Dus Petra en ik om 11 uur weer richting het vliegveld gereden (dit keer snel en gewoon langs 2 tolpoorten). Bij het vliegveld hebben ze een speciale parkeerplaats voor mensen die anderen komen ophalen an het vliegveld. De bedoeling is dat je daar wacht totdat degene die je op wilt halen belt en dan mag je de auto voorrijden bij de aankomsthal. NA 2 ronden over het parkeerterrein kon ik met geen mogelijkheid vinden hoe je bij de aankomsthal moest komen, dus door de poort weer naar buiten en daar gevraagd waar de aankomsthal dan was. De man bij de slagboom gaf ons de goede richting aan (lje moest dus gewoon van de parkeerplaats af......) en na een paar minuten reed ik voor de deur bij bagageband 29. Het was daar nogal hectisch dus Petra naar binnen om de meiden op te vangen. Het duurde nog even voordat ze met de koffers naar buiten kwamen en in de tussentijd kreeg ik het al een beetje benauwd want er liep een official met een scheidsrechtersfluit rond die iedereen die zich niet aan het concept hield (ik dus ook niet) weg te fluiten. Gelukkig kwamen de meiden net op tijd naar buiten en zijn snel ingestapt. Door de dubbelgeparkeerde rij auto's heen gewurmd kwamen we uiteindelijk op de weg naar de uitgang en zijn we via Kissimmee richting Davenport gereden. In Kissimmee is altijd wat te doen dus waren we weer getuige van een arrestatie american style, en een complete wegafzetting door tig politie-auto's als gevolg van een ongeval midden op de 192.
Dik na 1 uur waren we thuis en hebben we moe maar voldaan nog wat gedronken en de verhalen uitgewisseld. Het verhaal van de reis van de meiden komt nog.