Dag 19: De terugreis

Doordat we een paar uur langer in de villa mochten blijven, hadden we een relaxte morgen. Gert en Michelle zijn nog even naar Haines gereden om daar bi "onze" donutshop 3 dozijn verse donuts te halen. Daar aangekomen, werd één van de mythes over de amerikaanse politie bewezen. Op de parkeerplaats stonden wel 4 politieauto's, waarvan de eigenaren in de donutshop een donut zaten te eten en een kopje koffie te drinken. Het dagelijkse begin van deze agenten, omdat het bureau aan de overkant van de highway te vinden is. Het leverde in ieder geval binnen voor een grappige situatie, want een aantal bejaarden die ook te gast waren, begonnen hele verhalen over de veiligste donutshop van Florida etc.
Ondertussen hadden Petra, Kirsten en Lisanne al zoveel mogelijk spullen in de koffers verdeeld en met behulp van de weegschaal gekeken of ze niet te zwaar waren. Na nog een laatste duik in het zwembad en een laatste ronde door de villa, zijn we om 15 uur richting het vliegveld gegaan. Het was nog een hele puzzel om alle bagage inclusief onszelf in de auto te proppen, maar het is ons toch gelukt. Gert was de enge die niets op schoot had. Vlak voordat we bij het vliegveld aankwamen, trakteerde Florida ons nog even op een enorme tropische stortbui alsof Florida verdrietig was dat we weer naar huis gingen.
Op het vliegveld de auto ingeleverd bij Dollar en de auto laten inspecteren door de medewerkster. Na een rondje om de auto en de kilometerstand te hebben genoteerd in haar computer, kwam ze naar Gert en zei dat hij nog wel langs de bali moest gaan omdat we One-fiveteen terug kregen. Voor de duidelijkheid vermeldde ze nog even dat bedoelde dat we 115 dollar terug kregen. Blijkbaar had de dreiging bij het ophalen van de auto dat Gert een klacht zou indienen gewerkt en stond dit ook nog in de computer. Dus de meiden met koffers richting de bagage-drop-off gestuurd en Petra en Gert naar de bali van Dollar. Na een hele boel gegevens indvoeren in de computer draaide de medewerker daar met een zur gezicht onze bon uit, waarop stond dat we inderdaad 115 dollar terug kregen. Daarna snel de meiden opgezocht die inmiddels op de juiste etage stonden te wachten. Op de weegschaal van het vliegveld nog 1x de koffers gewogen en uit 1 koffer nog wat shirts en m&m's gehaald, zodat alle koffers onder de 23 kilo waren. Daarna de koffers afgegeven en in de rij bij de douane, waar we ook redelijk snel doorheen waren. Omdat we nog een uurtje de tijd hadden voordat het boarden begon, hebben we de laatste hamburger gegeten bij Burger King en daarna aan boord voor de reis naar Detroit.
In het vliegtuig hebben we veel schik gehad om twee mensen die schuin achter ons zaten. Het begon al direct nadat de piloot had omgeroepen alle telefoons uit te doen. Na een paar minuten horen we dus toch een telefoon afgaan en iedereen in de cabine keek van wie die was. Ook de eigenaar van de telefoon keek dom om zich heen en nam uiteindelijk de telefoon op. Om niet te laten zien dat hij aan het bellen was, trok hij zijn schoen uit en hield deze ook tegen oor. Hij bleef gewoon doorpraten terwijl we de startbaan al op reden. Hij legde de telefoon neer en we stegen op, waarna de vrouw die achter hem zat een monddoekje voor deed en een zonnebril op. We dachten even dat we in een vliegtuig zaten met gestoorde mensen, en hebben veel gelachen. Halverwege de vlucht had de man met de telefoon ineens een lelijk bovengebit ingedaan en zat een beetje dom om zich heen te kijken. Niemand reageerde erop, totdat de stewardess langs kwam en hij begon te klagen over de appelsap. Hij zei dat de appelsap zijn tanden had bedorven. Hij had zelf de meeste schik en de stewardessen liepen hoofdschuddend door. Later ging hij weer met zijn schoen aan zijn oor zitten praten, totaal gestoord.
In Detroit mochten we als eerste van boord, omdat we een connecting flight naar Amsterdam hadden en de overstaptijd slechts 45 minuten was. Gelukkig hoefde we maar 5 gates verder te zijn in de enorme lange hal, en met de loopbanden waren we nog voor de start van het boarden bij de gate. We zaten bijna helemaal achterin het vliegtuig en hebben ondanks de turbulentie alle vijf een beetje kunnen slapen. De meiden hebben de film Frozen nog maar een keer gekeken en voordat we het wisten vlogen we boven Engeland en werd de landing ingezet. Op Schiphol waren we mooi op tijd, hoefden we niet lang te wachten op de koffers en liepen we zonder een douanier gezien te hebben door de deur van Nederland. Bob en Marjo stonden ons al op te wachten en stonden bij de andere uitgang te kijken, zodat we onverwachts al naast ze stonden. Lisanne en twee koffers bij Bob en Marjo in de auto, en de rest in de bus naar de parkeerplaats. Anderhalf uur later waren we thuis en konden we nog nagenieten van de meegebrachte donuts.
Helaas zit het er weer op, maar we zijn alweer begonnen aan een nieuwe ToDo-List voor een volgende reis.