Dag 11: de terugreis van L, M en K Deel 2

Helaas, helaas...

We moeten terug naar huis. Gelukkig waren we optijd wakker (maar helaas werd in USA de tijd nog niet terug gezet, dus niet een uur langer vakantie). Onze koffers hadden we gisteren al voor een groot gedeelte ingepakt en moesten nu het laatste er nog aan toevoegen en zorgen dat onze koffers niet zwaarder dan 23 kilo zouden zijn. Na een beetje doorwerken konden we om 8.30 richting Haines City vertrekken, om onze laatste donuts te halen voor ons laatste ontbijt in Davenport en om mee te nemen naar Nederland. Ook zit onze favoriete DK donuts naast een wallmart, zodat we nog een koffer met Cabin size kunnen kopen. We kregen namelijk niet alles in onze royale koffers hihi

Na lekker te hebben ontbeten in de Villa zijn we vertrokken richting Vliegveld. We kwamen nog even in de file maar gelukkig ruim optijd weg gegaan zodat we het vliegtuig niet zouden missen. Gisteren met online inChecken kregen we al een bericht dat onze vlucht(en) overboekt waren en of wij misschien een andere vlucht zouden willen. In ruil daarvoor zou je dan 100 dollar of meer ontvangen per persoon. Dit leek ons al interessant want we wilden best een dagje langer in Florida blijven, we konden zo weer met papa en mama mee naar huis. Op het scherm bij het inchecken op de luchthaven kregen we op nieuw een melding of we een andere vlucht wilden. En wachten tot iemand ons kwam helpen. Helaas konden wij niet voor deze optie kiezen i.v.m. een internationale vlucht. Jammer maar helaas... Toen kwam toch het moment dat we dan weer door de douane moesten om op weg te gaan naar Nederland. Kirsten heeft nog snel 2 muffins gescoord en toen moesten we afscheid nemen van papa en mama. Hun blijven nog lekker bijna 2 weken en wij gaan terug naar het koude Nederland.

Door de douane mochten we via de invalide kant zodat Kirsten met haar kruk sneller door de Douane was. Hier in de USA zijn ze zeer behulpzaam naar mindervalide en mensen met jonge kinderen, en dit zijn wij als Nederlanders niet zo gewend. Helaas ging onze rij toch niet zo snel, er werden veel koffers uit gehaald voor extra controle. Dus konden we door de glazen wand nog een paar keer zwaaien naar pap en mam. En toen mochten we eindelijk door het apparaat wat ons scant op verdachte voorwerpen en helaas was ik Lisanne de sjaak. Me pandora armband was goed te zien op de scan, (ik had gewoon een t-shirt aan dus ook aan me arm was gewoon te zien) toch moest het even nagekeken worden of ik er niks achter had zitten. We zijn wel weer alle drie goed gekeurd en mochten het land gaan verlaten. Op naar de Gate

Helaas was Onze Gate een van de Saaiste die we hebben gezien, weinig winkels en veel buitenlandse standjes met eten of aparte drankjes. Daar konden we ons dus niet zo goed vermaken dus maar bij de juiste gate gaan wachten op ons vliegtuig. Die kwam net aan gereden en werd leeg geruimd. Alles ging dit keer volgens plan en de vliegtuigen van United waren prettiger qua stoelen als Air Canada. Een min punt was wel dat we op beide vluchten geen oplaadpunt hadden voor ons mobiel. Dit keer hadden we drie stoelen naast elkaar en een bij het raam, dus ik heb mooie foto s kunnen maken en veel wolken kunnen zien.

Geland in Washington gingen we op zoek naar wat te eten want daar hadden we (inmiddels 16.30) wel zin ingekregen, want je weet nooit wat je in de lange vlucht weer voor maaltijden krijgt. Dus hebben we voor het eerst Auntie Ann pretzel dog gegeten, dat kom je hier in Amerika veel tegen maar we hadden nog nooit wat geproefd. Dus dat konden we op de valreep nog mooi even doen. Ook deze vlucht bleek overboekt en de stress bij sommige mede reizigers sloeg toe. Wij werden niet omgeroepen en hadden en stoelnummer op de boardingpas staan dus wij hoefden niet te vrezen. Netjes op tijd gingen we aan boord en konden we gaan vertrekken naar ons koude landje. Toen we de instructie video kregen te zien, sloeg de schrik toe, deze viel ineens uit en ging niet weer aan. We keken elkaar aan en dachten NEEEEEEE... niet weer. maar gelukkig naar zo ‘n 5 minuten ging het weer aan en konden we op naar de baan voor vertrek. Alles ging goed en kregen veeeeeeelll vaker drinken aangeboden als op onze heen reis dus dat beviel ons wel. We probeerden te slapen maar dat is altijd lastig in een vliegtuig, dus Kirsten en ik(Lisanne) hebben nog geen 1.5 uur van de gehele reis geslapen. Gelukkig is er altijd genoeg om je heen te kijken, zo hadden we achter ons een oude vrouw die erg genoot van de aandacht van de jonge (jaar of 25) rasta boy naast haar, en naast ons 2 spoken die hun plaid over hun hoofd legden tijdens het slapen. IT is HALLOWEEN ....
Netjes op de geplande tijd zijn we geland en zijn we weer toe gelaten tot Nederland. Het was wel even wachten op onze koffers en Kirsten was al bang dat die nog in Washington stonden, maar gelukkig na zo n 30 minuten kwamen toch ook onze koffers op de band.

Nu met de bus terug naar het Hotel waar de auto op ons stond te wachten, Onze aandacht werd nog even getrokken door een auto die werd doorzocht door de Koninklijke Marechaussee en waar zelfs een hond aan alle bezittingen lag te snuffelen. We konden zien dat het een audi was met een wit kenteken maar mensen die eigenaar van de spullen of auto zouden zijn waren niet te bekennen.
Na zo n anderhalf uur zijn we weer in Zwolle en hebben we bij de Delifrance even een ontbijtje gehaald zodat we ook wat in de maag hadden. Thuis lekker de TV aangezet en eerst onze favoriete serie Penoza terug gekeken en toen was het alweer tijd dat Michelle naar school moet. Kirsten en ik zijn even gaan bij slapen en zijn daarna op pad naar mijn huis gegaan om daar de meeste spullen uit te pakken en op naar zwolle te gaan voor de boodschappen en het halen van Chinees. Michelle was ook weer onderweg naar huis en zo hebben we gezellig samen nog GTST gekeken en gegeten. Toen ging ik naar huis en Kirsten en Michelle naar bed. We kijken terug op een mooie en warme vakantie, en stiekem hadden we nog wel wat langer willen blijven. Pap en mam nog een fijne tijd in USA en zien jullie weer in Nederland. Dikke Kus