De reis naar huis......

Nadat we het alarm voor de laatste keer hebben ingeschakeld en de voorderur op slot gedraaid hadden, hebben we nog 1x met weemoed naar de villa gekeken en zijn gaan rijden. Zoals al gemeld eerst richting Haines want we moesten de 2 dozijn donuts nog ophalen. De verkoopster pakte de donuts mooi in papier in onze meegebrachte plastic doos, zodat we ze goed konden vervoeren in de handbagage. Nadat we toegezegd haddendat we na aankomst in Nederland een foto op facebook zouden zetten, hebben we onze reis voortgezet. Omdat we nog veel tijd hadden voordat we konden inchecken bedachten we dat we nog nooit in de Mall at Millenia geweest waren, dus dat dit een mooie gelegenheid was om eens een bezoekje te brengen aan dit luxe winkelcentrum. Omdat de tomtom achterin de auto in een tas zat en we niet zeker wisten waar deze mall was, zijn we eerst naar de Floridamall gereden. Konden we meteen eens kijken of ze daar al omgeschakeld waren naar de kerst. We parkeerden de auto op het grote parkeerterrein, en zijn een rondje door de mall gelopen, en inderdaad de kerstversiering was al opgehangen en de kerstmuziek schalde uit de luidsprekers. Leuke ervaring omdat het buiten gewoon boven de 30 graden C was en we in de korte broek en zwetend naar binnenliepen. Op een centraal punt was een plek ingericht voor de kerstman, die we daar dan ook in levende lijve, in zijn zomeroutfit tegen het lijf liepen. Na een kort gesprekje met hem, weten we nu dat hij elke dag happy is en klaar is voor de kerstdagen. Mooi op tijd dus.
Via de wifi in deze mall vonden we het juiste adres van de Mall at Millenia (Milleniaboulevard). Dus tomtom ingesteld en binnen een kwartiertje reden we de parkeerplaats op van deze mall. Voor de hoofdingang werd er druk gebouwd aan een podium, waar we later van lazen, dat deze bedoeld was om Santa Claus spectaculair te ontvangen. Helaas zitten wij dan al in het vliegtuig, dus kunnen het niet meemaken. Ook dit winkelcentrum was al helemaal versierd voor de kerst en bij de hoofdingang stond de grootste versierde kerstboom die ik ooit gezien heb. Ook op het centrale plein was er van alles opgebouwd met kerstbomen etc. In dit winkelcentrum zijn naast de H&M, dure winkels van Gucci, Armani, Prada etc. We hebben dus veel gekeken en weinig kopen, we hadden trouwens ook geen plek meer om meer bagage in te pakken. Bij de Pandora-winkel vonden we de door ons veelgezochte Disney-pandora's en dus snel met Lisanne appen of zij nog belang had bij een Pandora ringetje voor aan haar armband. De keuze was uit 2 zilveren Mickey's en een Olaf van Frozen, Na het opsturen van de foto's heeft Lisanne gekozen voor een zilveren Mickey en deze hebben we dan maar gekocht (paste nog wel in de handbagage hahaha). Naast de hoofdingang van deze Mall zit de Cheesecake Factory, oals de naam al doet vermoeden hebben ze hier allerlei soorten cheescake, maar gelukkig voor mij ook niet-zoete gerechten op de kaart staan. Petra koos voor de Key lime pie, en ik nam de appetizer Road slide, maar die makkelijk door kon gaan voor een hoofdgerecht met de 4 kleine hamburgertjes. We hebben heerlijk gegeten op het terras en konden we mooi mensen kijken die de mall in en uit liepen.
Helaas, helaas begon het nu toch echt tijd te worden om richting het vliegveld te gaan. Na een half uur rijden kwamen we bij de afslag naar het vliegveld terecht. Op het moment dat we afrit opreden, begon het plotseling keihard te regenen, een echte floridiaanse stortbui, waardoor ik flink gas terug moest nemen. Maar na nog geen minuut reden we de minibui alweer uit en reden we in het zonnetje naar Alamo om de auto in te leveren. Dit verliep deze keer zonder problemen en konden we snel door naar het inchecken. Voor die tijd toch nog 1x het gewicht van de bagage checken en jahoor de koffer was 1 lbs te zwaar. Snel twee pakken koekjes verhuisd naar de handbagage en de wijzer stond netjes op 50 lbs. Bij de bagage drop-off woog de koffer dan ook precies 50 lbs, maar ook de rugzak scoorde de volle 50. De boardingpassen uitgedraaid en omdat we mooi op tijd waren eerst wat gaan drinken in de foodcourt. Petra lipe nog een rondje langs de shops en ik heb mijn korte broek verruild voor de lange broek die ik 3 weken niet meer gezien had. We wilden graag nog wat eten bij de gate, dus op naar de paspoortcontrole en de handbagaescan. Daar was het ontzettend druk, dus hebben we lang in de rij staan wachten voordat we door naar de gates mochten. Hierdoor viel ons plannetje om bij de outback te eten in het water. Het boarden begon en op tijd vlogen we richting Atlanta. Een korte vlucht van 1 uur en 5 minuten later kwamen we aan in Atlanta, een heel groot en mooi vliegveld, waar ze hele hoge roltrappen hebben, maar geen loopbanden door de lange gangen. Hierdoor hebben we een flink stuk gewandeld, voordat we bij de metro kwamen die ons naar de juiste gates moest vervoeren. Er werd iets omgeroepen dat er niet meer ingestapt kon worden, maar omdat de deuren wijd open stonden en er weinig mensen in de metro stonden, liep ik gewoon binnen, waarna de deuren vlak achter me sloten. Gelukkig was Petra ook nog naar binnen geglipt en vertrokken we naar de F gates. Daar aangekomen weer hele hoge roltrappen en na een kwartier begon het boarden voor de vlucht naar Amsterdam. De windverwachting was gunstig, zodat de reis korter zou duren dan normaal en we dus eerder in Amsterdam terug zouden zijn. Onze bedoeling was om een paar uur te slapen zodat we snel weer in het nederlandse ritme zouden komen. Maar er gebeurde van alles rond ons heen in het vliegtuig, zodat er van echt even een paar uur slapen niets terecht kwam. Zo was er een blanke duitse rastaman met zijn gezin, die tijdens de vlucht zijn kinderen ging uitleggen dat de relatie met moeder over was. Hele discussies hebben we woordelijk kunnen volgen, want de man was uitgerust met een klassieke duitse vollstimme. Later was er midden boven de oceaan hectiek, want er was een passagier onwel geworden en lag in het looppad 4 stoelen bij ons vandaan. Er werd zelfs in het vliegtuig omgeroepen of er een arts of verpleegkundige aan boord was. Petra was blij dat er al snel een oudere heer aan kwam zetten met zijn stethoscope (waarom heb je die in je handbagae??), zodat zij niet hoefde te helpen. Gelukkig had deze flying doctor de situatie snel onder controle en kwam de passagier weer bij kennis.
Onderweg kregen we de gebruikelijke keus uit chicken or pasta weer en kozen allebei voor de pasta. Zo goed als het eten op de heenreis was, zo slecht was het nu. De sla en het broodje zijn in de afvalzak verdwenen, niet te haggen. Met 7,5 uur vliegen stonden we al aan de grond in Schiphol en reden we naar de verste gate van het vliegveld. Na een lange wandeling kwamen we bij de paspoortcontrole en daarna volgde de volgende lange wandeling naar de bagagebanden. Een medaille lag echter niet klaar bij de bagagebanden, maar als dank kwam onze bagage wel razendsnel op de band binnen. Koffers op het karretje en dan door de douane, die weer opvallend afwezig waren toen we erdoor liepen. De bus naar de parkeerplaats stond al klaar en daar stond de auto netjes te wachten op ons. Het regende en de temperatuur was ondanks de hoge 18 graden voor ons nog kouder dan de airco. Kortom in de auto de kachel aan en op naar huis. Omdat de vermoeidheid zo langzamerhand het ging winnen, heeft Petra het laatste stukje van Wezep naar huis gereden, waar Kirsten ons al stond op te wachten.
's Avonds nadat Michelle en Lisanne terug waren van het werk, hebben we een kleine pakjesavond gehouden met alles wat we meegebracht hadden. We kijken terug op een fantastische 3 weken en kijken alweer uit naar een volgende reis.