De dag dat bijna alles mee zat

Goeiemorgen Nederland!!!

Na het koffers uitpakken en een duik in ons zwembad, wil ik jullie graag laten weten dat we veilig en wel op de plaats van bestemming zijn, en wat voor plaats... Morgenochtend (voor ons dan) zal ik foto's plaatsen van ons tijdelijke paleis.

Na het vorige bericht zijn we ook snel door het security-interview gegaan, alle antwoorden waren goed. Daarna, werd de handbagage door de scan gehaald en tenslotte waren we zelf aan de beurt om eens doorgelicht te worden. Ook hier mochten we door naar de volgende ronde en uiteindelijk zaten we dan in het vliegtuig. Deze vertrok mooi op tijd en we lagen dan ook mooi op schema. Onderweg hebben we genoten van het Schotse Hooggebergte met sneeuwtoppen, een bevroren Groenland en daarna de besneeuwde landschappen van Canada. Zo ongerept als dat er vanaf 11 kilometer hoogte uitziet, en ook zoveel ijs. Dicht bij Chicago werd de landing ingezet en kwamen terecht in een enorme bui, zodat de piloot al een bumpy-ride tijdens de landing aankondigde.
Onderweg hebben we met de stewards en stewardessen alvast geoefend met onze engelse uitspraak. Vol trots ripe Petra dat ze in 1 keer goed water had besteld. Echt leuk werd het toen de bejaarde steward met een blikje cola aan kwam zetten. Petra en engels, het zal nooit een goed huwelijk worden.
In chicago, hadden we ons al op het ergste voorbereid nl. homeland security en de douane. Bij de controleposten werden we spontaan doorgestuurd van de rijen voor buitenlandesr naar de american citizens bali. We waren direct aan de beurt en stonden binnen 5 minuten bij de bagageband op onze koffers te wachten. Ook die waren binnen 5 minuten weer in ons bezit om ze na een wandelingetje van 5 minuten weer in te leveren voor de volgende vlucht. Via allerlei pijlen kwamen we vervolgens bij de tram die ons weer naar de vertrekhal moest brengen. Voordat we alle 5 ingestapt waren sloten de deuren stonden Lisanne en ik nog op het perron. Gelukkig kon ik nog net door het raam aangeven dat ze er bij perron 1 uit moesten stappen en dat wij de volgende tram zouden pakken. Ook dat kwam al snel weer goed, dus gesamenlijk zijn we weer op pad gegaan naar de volgende security-check. Dus schoenen uit, riemen af en handbagage door de scanner. Ook dit keer ging het lekker snel, dus hadden we nog tijd om een hapje te gaan eten. Wat een verschil met de vorige twee keer dat we deze vervelende hindernissen moesten nemen. We zaten al lang en breed in het volgende vliegtuig toen we last kregen van vertragingen. DOor het slechte weer was er maar 1 landingsbaan in gebruikm zowel voor het landen als het opstijgen. We moesten aansluiten in de file, en al met al kwamen we slechts 20 minuten te laat aan in Orlando. Petra en ik zijn snel doorgelopen naar de autoverhuur, en de meiden gingen wachten op de koffers. Ook dit was een les die we voorgaande jaren geleerd hadden. Nu was het lekker rustig bij de bali, en konden we direct doorlopen. Van de firma Hertz hebben we een prachtige SUV meegekregen, en zo kwam het dat een half uur na het landen al de snelweg opreden. Tot onze verrassing was het kantoor van de verhuurders nog open, dus dit keer een Bassie en Adriaan handeling minder. Daar kregen we te horen dat we weer naar hetzelfde resort mochten rijden om daar een andere woning te betrekken. Altijd weer spannend wat je dan zult aantreffen. Al onze verwachtingen zijn weer overtroffen, wat een kast van een huis. De meiden hebben ieder een eigen slaapkamer op de eerste verdieping, Lisanne zelfs 1 met balkon met uitzicht op het zwembad.
Morgen met daglicht zullen we foto's maken en hier plaatsen.
Nu zijn de knollen op en gaan we proberen om wat slaap te vinden.
Wordt vervolgd.